Ortaçağ İslam felsefesi, dokuzuncu yüzyıldaki Kindi ile başladığı Aristotelesçilik ve Yeni Platonculuk'tan beslenmişti, ancak Yeni Platonculuğun etkisi onuncu ve on birinci yüzyıllarda Farabi ve İbn Sina ile daha açık bir şekilde görünür hale geldi. Farabi, İslam uluslarının merkezinde yer alan dini ve kültürel çeşitliliğe uyum sağlayabilecek bir siyasi felsefe geliştirmek için Platon'un filozof-krallar tarafından yönetilen ideal bir şehir kavramını genişletti. Öte yandan, hem Gazali hem de İbn Rüşd, Yeni Platoncu görüşlere şiddetle karşı çıktı.
